dag 7

Over gisteravonds niks bijzonders te melden. Na een rondje centrum op zoek naar een zwerver. Keerde ik zonder nieuwe afnemer van mijn Armani tasje, rockawear sweater en Asics hardloopschoenen thuis. Trek, dus naar Tante Li, ze had me peultjes gemaakt met vlees. 7,5.

Vandaag lekker uitgeslapen en even mijn bagage heringericht. Licht reizen is het devies, de kou in Inner Mongolie is niet om van af te schrikken als nuchtere Hollander. De vrouw achter de balie gevraagd of ze een plekje wist voor mijn overbodige kleding. Ze zei dat ze een plek kende. Ik kon het aan haar overlaten, ben benieuwd als ik over een paar weken terugkom haar ermee zie rondlopen. Ook prima overigens.

Besloten om elke dag een T-shirt wijsheid te delen:

"Mickey Mouse is more important than knowledge".

Kwam ik vandaag tegen. Doe ermee wat je wil, ik heb besloten er geen uitspraak over te doen.

Ik voel me tegenwoordig zeer op mijn gemak met het openbaar vervoer van Beijing. Het zit ook eigenlijk dondersgoed in elkaar. Als je binnenkomt wordt je bagage gecheckt op atoombommen en baby-aligators. Zelfs je waterfles wordt gescant op wat dan ook. Of je er niet stiekem een scheutje Carvan Cevitam mee vervoert. Als je op het perron aankomt staat er precies met vakken aangegeven waar je moet staan om in te stappen. Iedereen staat keurig achter elkaar te wachten. Harmonie en openbaar vervoer; in Beijing gaat het prima samen.

Bij het zwembad aangekomen voel ik me teneergeslagen. Het is 34 graden, het water ziet er verfrissend en kalm uit. Maar zwemmen zit er niet in. Ik besluit niet bij de pakken neer te zitten en ga naar het waterfietsverhuurloket bij het meer naast het zwembad. Helaas. Gewoon er in springen? No swim in lake, lake deep, die. Drie maal is scheepsrecht. Ik geef het en op en scoor een ijsco bij een draak van een vrouw in een zijstraatje. Ik loop door een park en zie een groep senioren vrouwen samendrommen op een klein pleintje. Iedereen draagt een hoed, de ene frapanter dan de ander. Is het Chinees prinsjesdag? Is er een optreden van Heintje?

Ik zet me neder en aanschouw het fenomeen. De muziek gaat aan en plots verandert het theekransje in een formatie van twee rijen. Vooraan de rijen staan grote leidster 1 en grote leidster 2. De handen gaan de lucht in en de polonaise gaat van start. Wat volgt is een dans die niet beter te omschrijven is dan een combinatie van de "Alpenexpres" en de "Macarena". Of dat nog niet genoeg is weten de dames er ook nog "hoofd-schouder-knie en teen" door heen te mixen.

Naast me wordt een man neergezet. Hij zit in een rolstoel en de hoeveelheid tanden in zijn mond staat in schril contrast met zijn leeftijd. Ik bied hem een sigaret aan. Zijn zoon, van ik schat 65 jaar, lust ook wel een peukkie. We raken in gesprek en gaan op de foto. Hoe langer in gesprek hoe lolliger de zoon wordt en nadat ik mijn pet op zijn hoofd zet, is het hek van de dam. De man doet alsof hij wordt neergeschoten, huppelt mee in de polonaise, verstopt zich achter een boom om andere oudjes te laten schrikken en doet alsof hij zijn vader van zijn tanden berooft. Ik moedig hem aan en applaudiseer.

Na een uurtje metro smaken de noodles van Tante Li als versgeperste jus op een brakke zondagochtend. Er is geen betere saus dan een dag actief chillen in het park. Het is de laatste keer dat ik Tante Li zou zien deze reis. Dus schrijf ik een briefje, 'Zui hao canting zai Beijing, Xiexie, Olivier, Helan'. Als ze het leest smelt ze als een klontje boter in de koekepan. Ik vraag er of ze met me op de foto wilt en zo geschiedde. Li bedankt en tot wederziens, ooit!

De mat in mijn nek is te lang geworden en moet er vanaf. Waar kappers in Nederland meestal buitenlands, homofiel of beiden zijn. Is het in Beijing een beroep voor het stereotype 'rough guy'. Hij wast mijn haar a la Hulk Hogan en de schaar in zijn hand is als een bijtel op een stuk marmer.Het kunstwerk is klaar. De prijs is Westers en de behandeling Oosters. Wel zoals Michelangelo zelf zei: Velly Biutyfoel. 

Laatste nachtje Beijing. Beijing bedankt!