dag 5

Eerst een update van gisteravond. Heb de hele avond in het gezelschap van mijn e-reader op mijn date zitten wachten. Totdat hij om half 10 een berichtje stuurt dat het werk is uitgelopen en dat hij het niet meer gaat redden. Voelde me net een eenzame huisvrouw die met de zelfgemaakte boeuf bourginion (want dat vindt ie zo lekker)  wacht op haar overwerkende man die vreemd gaat met de secretaresse. Het leven blijft een doolhof van emoties. Dan maar naar vaste prik om de hoek. De eigenaresse noem ik al liefkozend tante Li. Kip, rijst, sperzieboontjes op m'n bord. Vandaag kreeg ik een berichtje van Su: morgen krijg je extra veel eend. Och wat ben ik toch een mak schaap. Natuurlijk mag jij trakteren!

Back to reality. Vandaag opgestaan met het gevoel wat ik op de basisschool wel eens had de ochtend voor een spreekbeurt. Een niet te harden onderbuikspanning. Ik snap nu pas waarom ze 'rijst' met IS spellen. Het doet een aanslag op je stoelgang, Charlie Hebdo is er niets bij. Rijst, de nummer 1 levensbehoefte van de gemiddelde Chinees, eist mijn gehele ochtend op. De krampen vertragen elke beweging, waar ik mijn darmflora superieur waande als ware het Amazone regenwoud. Ondanks de krampen de straat op. Een sigaar, tros bananen en een pak vezel koekjes aangeschaft. Tegen heug en meug gepaft en gekaand. 10 minuten later loopt alles weer gesmeerd.

Tijd om iets van mijn bucketlist af te strepen: het bezoeken van een dierentuin in een communistisch land. Niks lijkt me een treuriger aanzicht dan een communistisch volk, die geen moer om dieren geeft, een bezoekje te zien brengen aan de dierentuin. Niks blijkt minder waar. De entreeprijs van 2,30 euro laat niets aan het toeval over. Het amfibiencomplex met zijn stalinistische architectuur, afbladderende verf en de beperkte informatie over het lijdend voorwerp wat zich in het beschimmelde terrarium bevindt, stelde de norm. Het hoogtepunt en ook gelijk het dieptepunt is het verblijf van de otters. Een kikkerbadje gevuld met half dode vissen, peuken en lege waterflesjes. De otters lijken me vragend aan te kijken, 'waarom er in godsnaam geen wokgerecht bestaat die hun uit hun lijden kan verlossen'. De enige dieren die met interesse bekeken worden zijn de apen. Het is het jaar van de aap in China, vandaar. Eigenlijk voel ik me ook een grote aap in Beijing. Je wordt overal aangegaapt en op de foto gezet.

De lucht is grijs en het miesert een beetje. Ik loop verder en passeer een oude man die naast een draaimolen zit. er zit niemand in de molen. Het irritante deuntje dat uit de speakers komt lijkt hem niet te deren. Hij zit er waarschijnlijk al jaren voor zich uit te staren. Ik vind het een treurig doch charmant tafereel. En zo zullen er vele volgen.

Zo hebben de de Chinezen het prachtige concept uitgevonden om bij enkele dierenverblijven klassieke muziek af te spelen. Zo heb ik al een makaak een gehele wortel in zijn mond zien proppen op Tchaikovsky, twee grizzlyberen zien paren op Mozart (broodjes smeren m'n reet) en een panda zijn behoefte zien doen op de 'Nocturnes' van Chopin. Het is een genot voor oog en oor en ik kan dan ook niet wachten totdat de Westerse zoo's het concept overnemen.

Om even terug te komen op hoeveel Chinezen om dieren geven, trek ik mijn politiek PvdD keuteltje in. Ondanks de borden 'niet voeren' vliegen er hele rijsttafels aan toffee's, worsten en chips over de hekken. Want we weten godverdomme zelf wel wat de ringstaartmaki's lekker vinden. Wie houdt er nou niet van winegums?

Verdere dingen die opvielen zijn: ze hebben een eenhoorn rondlopen (een gazelle met een hoorn, slim bedacht), bij sommige zebra's was de viltstift op terwijl andere de volle laag hebben gekregen en lopen er kleine mensenbaby's rond in het park met een gat in de broek (zodat ze hun zindelijkheid nog even kunnen uitstellen en gelijk het gazon kunnen bemesten).

De kinderen worden ook met regelmaat op de foto gezet. Hierbij moeten ze zo breed lachen tot hun mondhoeken inscheuren en zo hard knijpen met de ogen tot de jukbeenderen verkrampen. Zolang iedereen maar kan zien hoe schattig het kleine mensje is.

Al concluderend kan ik zeggen dat de Beijing zoo van mij 5 sterren krijgt. Puur omdat ze snappen dat het niet om de dieren maar om de bezoekers draait. Waar de Westerse dierentuinen met hun zogenaamde ethische kwesties de schijn hoog weten te houden.

Na het dierentuin bezoek gaan lunchen bij the rabbit bar. Op een schommel een overpijsde pasta bolo naar binnen malen. Een dagje Beijing zoo doet gekke dingen met je. De ober brengt me een glas kokend water. Of ik een brandwond wil? Liever niet.

Ben 2 uur van the rabbit terug naar het hostel gelopen. Je verveelt je geen minuut in het bruisende Beijing. Puur alleen al de Engelse inspirerende teksten op de kleding: 'Don't look at me so much', 'Basketball will never stop' en 'Don't read this', zomaar drie voorbeelden met een intellectueel niveau waar Einstein zijn maagdenvlies van zou scheuren.

Verder scheuren er mensen voorbij op elektronische eenwielers en steppen. Is er een 24 uurs bezorgservice van McDonalds en KFC, loopt iedereen, rijk tot arm, met een smartphone rond en wordt alles betaald met QR-scans. Communisme met een twist.

Het komt er weer niet van; eend eten met Su. Hij stuurt een relaas van berichten waar ik niet op reageer aangezien ik slechts wi-fi heb in het hostel. Eenmaal in het hostel is Su al naar huis. Moge het de laatste woorden zijn over onze kortbondige affaire.

Weer alleen eten. Tante Li? Nieuwe dingen proberen. Volgende keer toch weer gewoon naar good old Li.