Dag 17

De wekker gaat om 05.00 uur 's ochtends. Waarom? Omdat ik vergat mijn andere wang toe te keren toen mijn kamergenoot me uitdaagde voor een jog-sparsessie. Helaas ben ik Olivier en geen een of andere Wang. 

Om 05.00 uur 's ochtends zijn de straten nog stil en is de lucht nog schoon, beweert Wang. Ik bereid me voor op een duel maar krijg het niet voorgeschoteld. Laf joggen en Wang laat af en toe wat gong fu spasmes zien. De ernst waarmee hij het doet, maakt het alleen maar hilarischer. 

Na twee uur ronddwalen door het park gaat Wang zitten en kijkt gefrusteerd naar zijn telefoon. De baas komt maar niet opdagen. De baas, duidelijk, wat leuk dat je me meevroeg om te gaan joggen,lul. Ollie is de hoer, ollie is de hoer van Mr.Wang.... Er rijdt een audi voor en we stappen in. We ontbijten en de baas betaalt. Beter een hoer met een volle maag dan een met een lege portemonnee. Een fotomoment later en ik sta weer voor mijn hostel. Een vluggertje was het. 

Xi'An ik ben klaar met je. Chengdu de nieuwe bestemming. Ik heb al afgesproken met mejuffrouw Zand in wiens appartement ik mag vertoeven. De kaarten zijn bij aankomst op het treinstation helaas uitverkocht. Ik moet toch echt naar Chengdu. Oh, via Xi'An Zuid gaat nog een trein vanavond. Kosten wat kost. Via de metro moet het te doen zij, zegt het baliemeisje.

Op het metrostation spreek ik een taxi aan. Hij vertelt me dat dat een prijzig ritje wordt. Ik zeg dat ik daar niet van gediend ben en bied hem de helft aan van het bedrag. Chef wordt boos en ik verwijder me uit de taxi. Hoe verder ik me van het voertuig begeef, hoe harder zijn stemgeluid. Ik draai me om en zie mijn tas nog op de achterbank liggen. Chef eist dat ik blijf en neemt het geld aan. Voor hem ook reden de hele rit te kunnen kankeren over de smerige Amerikaan die ik ben. Dingen als het raam opendoen terwijl ik er tegen aan probeer te tukken. Godverdomme kinderachtig. We arriveren na een te lange rit, doei Chef love you 2.

Xi'An doet me denken aan een voormalig DDR dorp dat is getroffen door een zombieplaag. Gelukkig is een van de zombies bereid me wat noodles te verschaffen. Ik begin aan een boek en voordat de trein er is, is het boek uit en mijn maag vol. 

Xi'An je was een rollercoaster. Merci dat je er bent!