dag 15

De knul maakt me wakker. Ik ontwaak ik een bezweet shirt, mijn lichaam is aan zijn herstel begonnen. Op de wacht bij het raam. Er staan mensen buiten. Toch maar door het raam wrikken. Voeten op de grond. We worden betrapt maar niet erop aangesproken. Vuile honden.

De zonsopgang waar alle wandelaars in alle vroegte voor op zijn uitgetrokken, blijkt niet op te komen dagen. Gerechtigheid, teringlijers. Opeens vraagt Picca me volledig 'out of the blue' of ik terug wil of door wil? Je bent niet goed snik, meld ik hem en ik kan mijn woede niet onderdrukken. Vannacht lig je nog te janken over je baba en je mama en nu wil je jezelf weer verneuken. Ook toch wel een beetje stoer die knul. Geeft geen krimp. Niks stoer, onbezonnen.

We vinden een tent die ons noodles kan schenken. Ze worden gretig naar binnen gewerkt. Wat een genot, de koolhydraten, de zoute soep en krokante stukjes wortel. Mijn lichaam huivert. De afdaling die bij hevige regenval wordt ingezet loopt voorspoedig ondanks enkele slipperingen. Als we dan ook nog eens een kabelbaan vinden die we zelfs kunnen betalen, is mijn geluksgevoel compleet. We dalen af in een cabine langs een krankzinnig, mooie waterval. De knul zegt dat ie blij is dat we teruggaan naar huis.

De bus naar Xi'An wordt een ritje zwart rijden. De uitval van de boze buschauffeur glijdt van mijn schouders af bij het aanzien van de bewoonde wereld.

Terug in het hostel. Warme douche en slapen. Vanavond me laten trakteren op hotpot en ik ben morgen weer de oude.