dag 14

Hoe ik na twee weken mezelf verloor en weer terugvond op een berg in de wolken...

De nacht tevoren geconverseerd met mijn Chinese kamergenoot, laat ik hem Picca noemen, je zult later snappen waarom. Hij vroeg waar ik nog allemaal heen wilde in Xi'An. Een berg beklimmen lijkt me wel wat. Hij bevestigde dat dat zijn plan was voor de volgende morgen en zo geschiedde het dat we om 8 uur in de bus naar Huashan zaten. De heilige berg, hoe hoog, wat het plan was, of het koud was of het zou regenen, ik had geen idee. Mijn vertrouwen had ik bij Picca gelegd en of dat nou een slim idee was.

In het busje dat ons van het ticketcentrum naar de voet van de berg leidde, voegde er een derde groepslid zich aan ons reisgezelschap, een stereotype Miep. Miep had het gelaat van een bonte specht met haar kleurige adidas kleding en haar spitse neus en mond. Miep liet na 500 meter bergopwaarts al blijken dat ze op sterven stond terwijl haar gezicht sprak of ze net oraal bevredigd was door een berggeit. Picca bevestigde maar ook zonder dat je de corresponderende emoties van het gezicht af kon lezen.

De omgeving was schitterend. Watervallen afgewisseld met rotspartijen, kleurrijke vlinders en tjilpende vogels. Picca, legde zoals zijn naam deed vermoeden, alles vast. Het liefst elk landschap met zijn zes standaardposes, de two thumbs up, de superman, de head down-cap up, de one thumb up, the two fingers up en de ik-kijk-in-de-verte-filosofische pose. Na 24 sessies werd het riedeltje meer en meer een sleur. terwijl hij me bleef bedanken met super thank you, now go.

Picca, een knul van 19 jaar, drager van een petje die net niet de hele tijd van zijn hoofd valt, maar vooral losgeslagen projectiel ontpopte zich als gids. Er werden trappen beklommem die gevoelsmatig over de kop gingen, er werden hangbruggen overmeesterd en rotsen besteigerd. Na 8 uur klimmen bereikten we de top.

Het was een euforisch moment en dat moest natuurlijk vastgelegd worden. Ik had ondertussen ook twee poses aangeleerd onder dwang van onze gids, De Usain Bolt en de twee-armen-in-de-lucht-flexxen-maar pose.

Miep had het gezien en zette de afdaling in. Ik had zin om erachter aan te gaan maar Picca hield me tegen. Wie moest anders de foto's maken？Het was 5 uur en het beloofde bijna donker te worden. Picca begon met klimmen en ik kon niet anders dan volgen. De man had een plan, mijn vermoeide hersenpan kon en wilde vooral niet anders geloven.

Het begon donker te worden en met zakken van de zon werd het weer en daarmee ook de sfeer grimmiger. Ik was moe ons water was op er was geen eten meer en Picca bleef alleen maar bezig zich zelf op elke ondergezeken denneboom op de foto te zetten. Ik begon in het Nederlands op hem te kankeren en hij begon me onbegrepen aan te kijken. De man had geen plan en was in zijn dwang om op hogere sferen zich zelf vast te leggen. Tijd en ruimte uit het oog verloren. Ik het makkke schaap dat achter de herder bleef lopen niet wetende dat de herder eigenlijk een tiener met grootheidswaanzin was.

Als we niet net op tijd bij een soort kantine op Beifeng (Oost top, 2089 meter hoogte) waren aangekomen, had ik Picca moeten lynchen en consumeren. Mijn trek had het formaat van een dozijn grizzly's. We bleken net genoeg geld te hebben voor een bord rijst met ei. Er moest namelijk ook geld vrijgehouden worden voor de terugreis meldde Picca. Daarna de uitbater een knul met een hazelip en het empathisch vermogen van Joseph Goebels gesmeekt om in de ruimte te mogen overnachten. Waar het buiten pikkedonker en ondertussen aan het stormen was. De hazelip trok zijn lip naar ons op en daarmee was het basta. Hij meldde ons dat er om de hoek geslapen kon worden in een soort hostel. Ik kon zijn hazelip wel kussen en we rende dolgelukkig door de storm naar onze overnachtingsplek.

Daar aangekomen werden we geconfronteerd met de Hilton prijs die de eigenaar van de schuur ons presenteerde. Beiden ontbrak het ons aan voldoende liquide middelen en het luikje van de balie ging dicht. De temperatuur was 5 graden Celsius maar door de gierende wind gevoelsmatig -10. Er was een strookje onder een soort trap waar we konden schuilen. Zit je dan.

Boos zijn had geen zin. Uberhaupt geen energie voor. Overlevingsknop aan. Wat hebben we nog. Een klein flesje sterke drank. Hatsikidee brandstof, hakke takke. Vervolgens een paar sokken, doorknippen en je hebt prima beenwarmers, een badmuts op m'n kop, een handdoekje is een prima sjaal. Je bent een kwartier bezig en het is net 9 uur. Je weet dat de zon opkomt over 9 uur.

Een half uur later en het gevoel is weg uit m'n benen. Picca zit op zijn mobiel er blijkt godverdomme gewoon WiFi te zijn. Niet het melden waard, maar wat ben ik blij. Het corresponderen met thuis doet de kille eenzaamheid verdunnen. Maar de kou blijft overheersen. Aangeklopt op deuren, ramen en muren. Niemand reageert, alle deuren zijn op slot gezet.

Het is 11 uur en mijn overige ledematen sluiten aan bij m'n benen. De knul komt op m'n schoot liggen en verontschuldigt zich voor zijn roekeloosheid. Ik tref hem geen enkele blaam en zeg dat ik ook jong ben geweest. We houden elkaar ongemakelijk warm en ik sla gebroederlijk een arm om zijn schouder. Als het ware twee onderkoelde homofieltjes liggen we onder de trap te knuffelen. Hij mist zijn ouders zegt hij. Ik bevestig en begin aan een audio spraakbericht waar ik probeer moed uit te putten.

Het is half 2 's nachts de knul is zowaar het lijkt in slaap gevallen. Ik voel me gelijk een zwerver met een doorweekte, dode kat op mijn schoot. Mijn afweersysteem begint na een fase van ernstig rillen over te gaan op extreme tintelingen. Het is onaangenaam en ik begin mezelf te verliezen in de malaise van de situatie. Picca voelt hetzelfde en begint uit wanhoop alle ramen die hij tegen komt op een rondje rond het gebouw, open te wrikken. Hij heeft beet. Als een dolle hond komt hij op me afgerend. Het raampje is net breed genoeg voor Picca. Ik wrik en wring mezelf totdat ook ik door het raam de ruimte in tuimel.

Een klein godswonder, het blijkt een lege slaapzaal. We besluiten zo snel als we kunnen onder de dekens te verdwijnen. Er wordt een wekker gezet, 2 uur slaap moet genoeg zijn voordat de eigenaar komt,  dan zijn we weg.