dag 12

"Lief, dik zwijntje, slaap nu maar zacht.

Je immitatie van een stofzuiger, raakt mij, met al haar pracht.

Lief, dik zwijntje, rust maar lekker, onder je dekentje van spek.

Ik houd wel de wacht en bestudeer de trillingen van je fatsige nek.

Lief, dik zwijntje, ik kan niet slapen door jouw gezang.

Maar ik ben niet boos op je, ook al duurt het best wel lang.

Lief, dik zwijntje, je hoorspel is afwisselend en daardoor best wel geniaal.

Mensen zijn gewoonweg jaloers en gedragen zich banaal.

Maar ik niet lief, dik zwijntje, ik ben er op verzot.

Hoe je bijna stikt in je onderkin, ik vind het een genot.

Lief dik zwijntje, rust nu maar zacht.

Droom maar over zwijntjes van het andere geslacht.

Lief, dik zwijntje, zing voor mij en laat me voelen dat het nooit meer beter wordt.

Want op een dag, is je stem niet meer, en lig je op mijn bord."

Voor de liefhebbers van immitatiestofzuigers er is filmmateriaal. Niets tipt echter aan de live-versie.

In Xi'An aangekomen direct op zoek naar een hostel. Hoef geen taxi, ik loop wel. Ben nu bij North Gate moet naar South Gate, kompas erbij en gaan. Na 2 uur lopen nog steeds bezweet en verdwaald. Toch maar een taxi. Een halve minuut in de taxi en ik ben er.

Een goed hostel vinden, wordt me vergemakkelijkt door een passerende Canadees. Ik volg in zijn advies en later blijken we roommates. Woont op Vancouver Island, klinkt niet gek. 

Ik draai een wasje en hang het uit op het dakterras. Het uitzicht is waanzin. Een perfectie combinatie van nieuw en oud. De oude stadsmuur met op de achtergrond de hoge, moderne nieuwbouw. Oud en Nieuw maar dan zonder vuurwerk. 

Ik spreek af met Thomas, een vrolijke limburger die Engels les geeft aan de rijkeluiskinderen te Xi'An. Hij vertelt dat hij geniet van het positieve racisme waar je als witte knul van geniet in China. Weten zij veel wat goed Engels is. Een zwarte Amerikaan met een diploma werd geweigerd, waar hij werd aangenomen. We bespreken het leven, onder het wegwerken van een berg noodles. 

Vervolgens loopt hij met me door de stad langs de noemenswaardige bezienswaardigheden.Bell tower, drum tower, het kruidenparadijs "the Moslim quartier" en als laatste "the Blue Pagode" ,beter bekend als de scheve toren van Xi'An. 

We wandelen veel en ver. Wat ons op plaatsen brengt als een winkelcentrum waar ze aan het plafond een beeldscherm zo groot als een voetbalveld hebben gehangen. Met als doel er zwemmende vissen op te projecteren. De Chinezen vinden het prachtig. We komen bij een telefoonwinkel waar ze de hele dag K3 afspelen, het aantal zelfmoordpogingen onder het personeel is als bovengemiddeld bestempeld, vertelde de bedrijfsleider met enige zelfspot. 

De tour wordt afgesloten boven in een mall, bij een Chinees, trendy restaurant. We bestellen wat er lekker uit ziet op de foto's. Hun photoshop kwaliteiten zijn hoger dan hun kookkwaliteiten. Waar we een frisse fruitsalade verwachten, kregen we een zure groentensalade met een scherpgehalte van 1000 op de schaal van MammaMia. Waar we lychees verwachten, kregen we viseieren gevuld met zwart zand. Waar we een soort van rijstepap verwachten, kregen we een goedje nog het best vergelijkbaar met het kwakje van een hengst en waar we kip verwachtten, kregen we ook daadwerkelijk kip. De kip was aangenaam, over de rest onthoudt ik me van cullinaire kritiek. Waar ik met mijn 21 levensjaren en dus onervaren,onderontwikkelde smaakpapillen, misschien gewoon nog niet de smaak en structuur van paardensperma kan waarderen.

We nemen afscheid in de metro en na een heerlijke douche bij het hostel (na deze ervaring, boek ik meteen drie extra nachten). Val ik in een diepe slaap.