dag 11

Wakker worden. Waar ben ik in Buddha's naam? O ja. Gege nodigt met uit voor het ontbijt. Bapao en zwarte rijstepap blijkt een prima uitbrak maaltijd. Vervolgens met Wuli, jiejie en kiddo naar de ochtendmarkt. Weer alles proberen, tomaat met suiker en rijstetaart (bekende combi's). Mijn maagband rekt als een jong Chinees acrobaatje. 

Kiddo wordt gedropt in een park, waar ze dikkopjes gaat vangen in het meer. Wij naar de Buddhistische tempel. Het gezin blijkt gelovig en ik bid mee. Het avontuur wordt voortgezet in een lokale tent waar er heerlijk geschranst wordt. Een franse vriendin van gege sluit aan. De clan is overdonderd door mijn talenkennis. Oui, oui, la vache qui rit. 

Bij elke gelegenheid die zich voordoet, wordt ik met Wuli op de foto gezet. Ze kruipt ook steeds dichter tegen me aan. Ik voel me ongemakkelijk en vrees dat als het zo doorgaat ik dadelijk aan een huwelijk vast zit. Maatregelen moeten getroffen worden. Ik verzin dat ik dezelfde avond nog de trein moet hebben naar Xi'An. Dan moet er een kaartje gekocht worden en ik kan er niet meer onderuit. 

Na mijn dankbetuigingen zet het gezin me op de bus. Wuli maakt een gebaar van 'we bellen'. 'Onwijs', lieg ik. Ik zit in de bus. Adem uit... lekker weer op mezelf. 

Terug in het hostel leg ik uit waar ik ben geweest. Ze vinden 't allemaal prima. Nog een laatste hap bij de local bistro. Er komt een dronken man naast me zitten. We drinken er ene, bralt hij. Vervolgens blijft hij in een herhaling van heel hard 'HELLO" zeggen, vast zitten. Hij valt van zijn kruk en de uitbater draagt hem naar huis. 

Op het station wachtend voor mijn trein, hoor ik een hard geschreeuw en ik lijk de woordeｎ　＂Ａｌｌａｈ　ａｋｂａｒ＂　ｔｅ　ｖｅｒｓｔａａｎ．　Ｈｅｂ　ｉｋ　ｗｅｅｒ，　ｂｅｇｉｎ　ｉｋ　ｅｒ　ｎｅｔ　ｌｅｋｋｅｒ　ｉn te komen... Loos alarm, gewoon een paar blije moslims die elkaar begroeten. Moet kunnen, zeker op een treinstation. De treinreis verloopt soepel. Totdat zwijntje tegenover me in de cabine plaatsneemt.Ik heb de hele nacht liggen rijmen op een ode aan zwijntje.