dag 2

20/05/2016 Om 03:00 uur lig ik klaarwakker in bed. Opstaan en naar de vlagceremonie op tiananmen square, of nog een keer omdraaien? Bam weg, wakker worden om 14:00. Juffrouw Zand is al aan het dringen. 2 uur meeten? Doe maar 3 uur please. 8 km gelopen door groene stroken (parkjes) die door de stad tussen de straten lopen. Mooie taferelen: een oude man die net als opa Frans verwoedde pogingen doet op te staan. De schommeltechniek toepassend, centimeter voor centimeter, wervel voor wervel. Midlife crisis dames die na een jeugd/leven vol onderdrukking besluiten rondjes te joggen rond drie bomen, die elk 5 meter van elkaar verwijderd zijn. Verder wordt er gegokt en gerookt. Ik heb echter haast en moet mijn Westerse passen naar de andere kant van de stad. Eindelijk aangekomen bij de steeg waar we hadden afgesproken. Besef me dat ik geen internet heb en tevens geen idee hoe miss Sand eruit ziet. Ook nog eens 20 minuten te laat. Wonder boven wonder komt er een kleine, schattige Chinese dame op me afgestapt. Ze geeft me een amicale doch awkward knuffel. Prima, we zijn tenslotte vrienden. Ze begeleidt me door de steeg een Koreaans toetjesrestaurant in. Waar een gerecht geserveerd wordt die zijn weerga niet kent. Kidneybonen, bleke pinda's en gelei in een schaal met schaafijs. Waar je een emmertje kookroom overheen moet mikken. Ik vond het uiteraard heerlijk en kauwde de delicatesse met de nodige spanning in mijn kaken en met knijpende ogen (vandaar spleetogen?) in een slakkentempo weg. Bij het volgende kraampje verkochten ze Spaanse churro's, ik hield me voor de domme en vroeg wat het was. Ze beweerde dat het typisch Beijingnees was en kocht het voor mee. Ik vond het heerlijk. Na wat omzwervingen door hutongs en straten belanden we op een dakterras van een restaurant. Ik krijg een grote fles pils en twee gerechten voorgeschoteld.'First try then I tell what is' . Hupsakee, geen gejank. De hele 'maag lever darm-stichting' passeert de revue. Maag is zacht, darm taai en lever bitter. Ze lacht om m'n zure hoofd en zingt mee met de radio. Hierna gingen we hotpot (Chinees fonduen) eten samen met haar vriend Pan An. Pan An bleek een hardwerkende commercial manager te zijn met een duidelijke boodschap.'Jij spreekt slecht Chinees, ik slecht Engels, onze gesprekken gaan nooit enige vorm van inhoud hebben. Dus zit er maar een ding op: afklemmem.' Heerlijk die duidelijkheid. Hij bestelde een taxi en we vertrokken naar Sanlitun party area. Hup de bar in, 6 Erdinger, shotjes. Dans Westerling, dans voor ons! Met m'n stelten het podium en lekker onbeholpen Hollands housen. Pan An deed me voor hoe je een vrouw versiert. Eerst op de schouder tikken en vervolgens heel enthousiast JAAAA knikken. Het resultaat twee Francaises met het gezamenlijk gewicht doch de schoonheid van een zeeleeuwenkolonie. Er wordt wederom een taxi gebeld en voor ik het weet zitten we in een karaoke bar. Er wordt een prive ruimte afgehuurd met Budweiser tap en cocktails. De Chinezen bijten het spits af en zingen een prachtig duet. De Franse dames hebben er minder oeuf van gebakken en zouden zich moeten laten sponsoren door de Chinese equivalent van 'Beter horen'. Na uren vol gebler (Celine Dion afgewisseld met Ping Pong Chong) en gezauf verlaten de Francaises ons tot groot genoegen van mijn trommelvlies. Ik zet Robbie W. met Angels in voor mijn Chinese gastheer en vrouw. Het is al half 5. Zij krijgen er geen genoeg van en pas na een duet met Lady Pan An 'poker face' Gaga valt de gastheer in slaap tegen de touchscreen besturingsapparatuur en is de avond voorbij. Ze zetten me keurig af bij mijn hostel. Het is half 7. Time for a nap.